Toparlamak çok zor, başlar başlamaz sonunu getirmek mümkün değil. Üstelik sadece kendime konuşuyorum şimdilik. Eeee ne yaptın? sorusuna da şimdi cevap veremiyorum çünkü toparlamak gerçekten kolay değil.
Kızım yedi aylık bebekken, o pusette iken yeni yıl geliyordu, her yıl eve kurulan noel ağacına bir iki ek süs almaya gitmiştim bir alışveriş merkezine. Bir kız çocuğu ki.. en fazla iki yaşında.. annesine "anne bunlayı da alabiliy miyiz" dedi. Gülümsedim. En çok iki yıl var bu sohbet için diye düşündüm. :) Oysa 7 yıl vardı daha... Her yazının sonuna eklemem gerekecek....
NEDENLERİ BOŞVERİN! BİZ ŞİMDİ NE YAPACAĞIZ?
Sevgilim,
YanıtlaSilKlavyede 32 değil 64 harf var şu anda. 7 değil 17 duygu var kalbimde. Dilimdeyse... bir tane bile laf olabilemiyor.
Biliyorsun sen de. Galibiyeti yenilgisi olmayan bir yol çocuk sahibi olmak. Şekli yok baba olmanın.
Kalbimi pattlattı hep Elif. Bir bakışıyla...
Ona "YAPMA" diye bağırdığımda donup kalışı hep parçaladı yüreğimi, ve de (belki de ne yazık ki) "Oh! Şükürler olsun" dedim.
Ben hala (ve de belki de hep) onun özgür kelebek halini çok seviyorum.
Koruyucu ebeveyn olmak çok kolay her zaman. Yapması gerekenler, olması gerekenler... Herkes bunlara o dikkat ediyor ki, Yapmaması gerekenlerle uğraşmak zorunda kalıyorlar. Hiç bir anne baba görmedim ki çocuğuna giysi önersin. Giymemesi gerekeni söylüyorlar çocuklara hep.
Sevmeyen ebeveyn yoktur.
Sevgiyi anlamayan çocuk vardır hep.
Ama nedenleri boşvermek gerek.
:-)