Ya alay ederlerse...

Çocuklar alay etmezler rahat olun... Anneler ve nadiren babalar alay ederler. Bunun nedeni de sizin çocuğunuzun geç kalmış olması olmaz. Kendi mutsuzluklarını, kendi eksikliklerini tedavi etmek için "anormal" görürler ve çocuklarına da bunu öğretirler. Bizim çocuklarımız ise kendilerinden beklenmeyecek kadar dayanıklıdır bunlara. Alaylara hiç aldırmadıkları gibi, bir de o alay etmeye kalkanları "yazık ya o da böyle işte" diye karşılarlar.

Kızımız ile ilgili başlangıçta biz de çok endişelendik, özellikle yuvaya başlarken. Şansımıza İstanbul' dan ayrılma imkanı doğdu kısa bir süre sonra. Orta boy bir kasaba, belli bir şeklin peşinde olmayan insanlar, bizim çocuk da geç konuştu konuşur canım merak etme demeler ve gayet doğal ilişkiler kızımızı koşar adım ileri götürdü.

Dün gece 4 yıl önceki halini izledim... :) 4 yılda ne çok yol almışız. Anlamını bilmeden ezberlenen şiirlerden sohbete gelmek kolay olmadı. Oluyormuş ama... oluyor... inanın buna, sadece sevgi ve emekle gayet güzel oluyor.

Benim gözlemim geç konuşan çocuklar kendilerinden büyükler ve küçüklerle iletişimi çok daha kolay kuruyor. Küçükleri asla incitmiyor, kol kanat geriyor, büyüklerle de uyum içinde oynuyor. Titizlendikleri, huysuzlaştıkları noktalar sadece dertlerini anlatmakta yetersiz kaldıkları noktalar oluyor. İşte burada siz giriyorsunuz devreye. Onu anlayan ne demek istediğini bilen siz iseniz önce tercüme ediyor, sonra da söylemeyi öğretiyorsunuz. Bunu yaparken ensesinde gölge olmayın ama. Bırakın o rahat rahat ilişki kursun. Bir şey ters gittiğinde çocuklar nasılsa geliyorlar size.

Elif' in en yakın arkadaşı komşumuzun kızı Beyza idi. Beyza Elif' ten 5 yaş büyük... ama olsun Elif takıldı peşine. O da sağolsun hiç incitmiyor... Bir gün merdivende oturmuşlar, Beyza siteye yeni gelen Aslı ile sohbet ederken Elif ağlamaya başlamış. Beyza uğraşmış susturamamış. Ne olduğunu da anlamamış. Elif' i elinden tuttu geldi. Meğer bizim kızımız Aslı' yı kıskanmış. O Beyza bıdı bıdı, ben yok... Anladınız değil mi demek istediğini :)